jueves, julio 31, 2008

'Ενα ήσυχο νησί/ Una isla tranquila



25/7/2008
... Με ένα νοικοιασμένο ποδήλατο ξεκίνησα από την Θιουδαδέλα στις 11 το πρωί προς του Νότου του Νησιού ψάχνοντας αυτές τις 'παρθένες' αμμουδιές για τις οποίες τόσο καλά μιλάνε ο κόσμος, οι οδηγοί και στο ιντρενετ. Μέσα σε ένα πολύ αγροτικό περιβάλον κυκλοφορούσα άνετα, διοτι και τα αμάξια εκεί σέβονται αρκετά τα ποδήλατα, και ο δρόμος ήταν στενός αλλά και καλός. Οι πανέμορφες Macarella και η μικρή ΄αδερφή' της Macarelleta ήταν γεμάτες κόσμο, έστω και το πάρκιγκ ήταν λίγο έξω και έπρεπε να περπατήσεις... Μια βουτιά και συνέχισα το δρόμο μου από τα μονοπάτια, που γινόταν και πιο δύσκολα όσο προχωρούσα στην ακτή. Τελικά κουράστικα και την επείσης γνωστή Turqueta απλά την είδα λίγο απ' έξω και αποφάσισα να παω πάλι πίσω στην Θιουδαδέλα να φαω, και μετά από εκεί πήρα κατεύθηνση την Βόρεια πλευρά. Εκεί στην αμμουδιά Algaiarens , αρκετά μεγάλη και πιο ανοικτή από αυτές του Νότου, βρήκα μέρος και έκατσα 3 ώρες.
Ανάμεσα στους τουρίστες πολλοί είναι οι ιταλοι, σε ζευγάρια και οικογένιες, αλλά έχει πλέον αρκετούς άγγλους και κυρίως καταλανούς.

25-7-2008 Con una bici ("Gary Fisher")de alquiler salí de Ciutadella a las 11 de la mañana con la intención de dirigirme al sur a esas calas "vírgenes" de las que la gente, las guías e interné hablaban maravillas. La carretera, al estilo de las locales de Asturias, por un entorno muy rural, todo fincas con sus muros de piedra y olor a a cucho y fertilizantes. La circulación muy tranquila, los coches respetan a la bici, no te adelantan si no lo ven muy claro. La 1ª playa, Macarella, a la que llegué me decepcionó un poco, no por su belleza sino por lo llena que estaba ya a esas horas. Por un sendero, con la bici al llombu, me pasé a la "hermana pequeña" Macarelleta, tan guapa como en las guías pero más abarrotada que la anterior si cabe... Aún así planté el campamento a la sombra y me metí directo al agua, a "bucear" un poco por sus aguas cristalinas y ver peces de diversas formas, tamaños y colores... De entre los turistas destacan los italianos, parejas o matrimonios con hijos, aparte de los catalanes, que aquí son legión... Desde allí seguí con la bici por un sendero que se iba complicando según subía. Después de dar bastantes vueltas, llevame un caída de recuerdo, varios raspiones nas piernas y desorientame conseguí topar el sendero correcto que llevaba a la Cala en Turqueta, pero al vela tan llena como las anteriores decidí dar la vuelta pa Ciudadella, comer allí y pola tarde cambié rumbo al norte, a las playas de la zona Morell, que son más amplias y un pelín menos recogidas, pero en las que por lo menos había sitio. Na de Algaiarens quedéme el resto de la tarde.

sábado, julio 19, 2008

Semana Negra (no tanto)





Otru añu más la Semana Negra con su cita de Julio, ahora con nueva(y provisional) ubicación na playa de Poniente. Y aunque cada vez haya más gofre, churros, camisetes, collares y demás caxigalines y menos cultura allí fuimos a pasar unos ratinos prestosos. El primer domingo, el pasáu, entre un baruyu d'escándalo vimos a los veteranos Galeses Oysterband (paezme que por 2ª vez ya aquí), y ayer viernes volvimos y presenciamos el conciertu de Nuberu, que celebraben los 30 años de su existencia. Fue un conciertu prestosu, cola xente bastante entregada, pero que dejónos con ganes de más, pa cumplir respetuosamente col horariu legal de les 12 la noche. Aparte d'eso compramos algún librucu, pa variar, y también engullimos algún bocata d' ésos de precio "escandinavo". La muchachada tenía su fiesta "alternativa" na arena, con botellón de rigor. Más d'uno seguro que acabó nel mar. Si nos llega a pillar a nosotros esta ubicación n'otra época...

miércoles, julio 09, 2008

Sleeper


Από την ήδη 'θρυλική' μουσική συλλογή της ταινίας "Trainspotting" υήρχε ενα συνγρότημα που έστω κι στην Αγγλία έγινε αρκετά γνωστό εδώ δεν ακουγότανε και πολύ. Ήταν οι Sleeper, της όμορφης Louise Wener, που τώρα είναι συγγραφέας.
Μετά από λίγο να ψάχνω βρήκα τον καλό "The it girl"που ακούω συνέχια αυτές τις μέρες.
Το πιό αγαπημένο μου τραγούδι είναι αυτό

De la ya casi mítica banda sonora de Trainspotting había un grupo que si bien en Inglaterra fueron bastante famosos por aquí pasaron de puntillas. Eran Sleeper, con su guapa vocalista Louise Wener, que ahora ye escritora, con tres novelas publicadas (creo). Después de buscar bastante encontré el segundo disco de la banda, el "The it girl", que vengo escuchando estos últimos días con frecuencia. El tema que más me presta ye ESTE

La hinchada "española" de Göteborg

miércoles, julio 02, 2008

Suecadas I




Göteborg 20-23 de Junio de 2008


4 días bien aprovechaos . La noche gotemburguesa no nos defraudó, a pesar de coincidir nel fin de semana de San Xuan, una especie de fiesta nacional para los suecos, que emigran de las ciudades a los pueblos en esa fecha. Ya presagiaba algo raro el brindis con vodka que ofreció el capitán del avión a tolos los nativos presentes nel vuelo de ryanair. Y en efecto, al llegar allí encontrámonos con una ciudá en apariencia casi desierta. Una sensación que se agudizaba en la zona de nuestro albergue.

Menos mal que a pesar de todo ello la primera impresión del lugar fue de lo más agradable, gracias a una compañera de viaje sueca, de erasmus en Madrid, que ejerció de medio-guía y nos ayudó a dar nuestros primeros pasos por el frío país escandinavo. Ya desde ese momento Alfonsex empezó a desarrollar sus tácticas socializadoras, pero aún así la moza nos abandonó, porque también ella tenía que ir a pasar el fin de semana con su familia en no sé qué pueblo costero...

El primer plan de celebrar nosotros igualmente la citada fiesta en el parque cercano al albergue, con el vino traído del duti frí de Barajas, quedó abortado por el frío reinante. Decidimos mejor tomar algo en el interior de alguno de los pubs-restaurantes de la calle de Linnegatan. Y eso hicimos, aunque nos quedamos sin cenar por nuestro desconocimiento de los horarios locales (kitchen is closed, ok). Pero unas primeras pintas sí que entraron ricamente, mientras contemplábamos las bellezas circundantes (esas nos están mirando...) . Más tarde rematamos la noche en la zona “de moda” de la ciudá, que era la que nos podía garantizar cierto ambiente.

Y así fuimos a la “Avenue”, una larga avenida repleta de disco bares (en su mayoría), de los de portero na puerta y cola pa entrar...

Escogimos el que nos parecía el menos malo, el hard rock café, que como suele pasar de rock tenía bien poco o casi nada. Entre la muchachada, en su mayoría inmigrante, bebimos e hicimos el ganso un poco antes de marchar a las 3 y pico de vuelta pa “casa” un pelín decepcionaos pola exigua presencia femenina,( aún así todas con las que hablamos nos obsequiaron con una gran amabilidad y guapas sonrisas -exactamente igual que en Vetusta, vamos-) ,pero tras haberlo pasao bastante bien, riéndonos con personajes singulares como “el chino cudeiro” (todo un prodigio de bailarín). Era viernes, primera toma de contacto, el sábado prometía...