sábado, mayo 26, 2007


Tis televtaies evdomades eicha kai pali provlimata me ton ypologistí mou kai etsi den mporó na ananeono to agapimeno mou blog. Mazí me auta einai kai ta liga kefia na grapso kati, esto kai min endiaferon (opos synithos). Telos panton, símera o aderfós mou pou avti ti stigmí taxidevei pros tin makriní anatolí me pire tilefono gia na mou pei pos bgika stin efimerida ...
Pera apó tin mpala kai tin douleiá den ginontai kai pollá, ta potá ta exo lígo stin akri, prosoriná, as ksekourastoume lígo kai na to efcharistietai i ugeia mou...
Elpizo se lígo na luthoun ta provlimatakia avtá kai na apistrepsoun oi ellinilí charaktires. Geiá chará! A, tin kyriaki echoume kai ekloges edó, kalá...

Problemas varios de nuevo me impiden actualizar este blog, además de mi vagancia y ciertas incomodidades de otras índoles. Los virus parece ser que atacan de nuevo mi computadora, habrá que vacunase de nuevo.
Por otro lao hoy me despertó mi hermano, que en estos momentos se encuentra volando hacia el lejano oriente, pa decime que saliera nel periódico. Pero no con el protagonismo de nuestro vate-showman, nun vos vayáis a pensar...
Por otro lao las últimas semanas se consumen de esta manera entre pachangas varias y trabajo, con un pequeño parón de la estresante actividad nocturna etílico-festiva, mejor así, por lo menos de momento. Haiga salú. Ah,y el domingo tal vez haya que dir a votar, aunque lo mejor igual sería poder botalos a toos...

lunes, mayo 14, 2007

CHAU PESIMISMO

Ya sos mayor de edad
tengo que despedirte
pesimismo

años que te preparo el desayuno
que vigilo tu tos de mal agüero
y te tomo la fiebre
que trato de narrarte pormenores
del pasado mediato
convencerte de que en el fondo somos
gallardos y leales
y también que al mal tiempo buena cara

pero como si nada
seguís malhumorado arisco e insociable
y te repantigás en la avería
como si fuese una butaca pullman

se te ve la fruición por el malogro
tu viejo idilio con la mala sombra
tu manía de orar junto a las ruinas
tu goce ante el desastre inesperado

claro que voy a despedirte
no sé por qué no lo hice antes
será porque tenés tu propio método
de hacerte necesario
y a uno lo deja triste tu tristeza
amargo tu amargura
alarmista tu alarma

ya sé vas a decirme no hay motivos
para la euforia y las celebraciones
y claro cuandonó tenés razón

pero es tan boba tu razón tan obvia
tan remendada y remedada
tan igualita al pálpito
que enseguida se vuelve sinrazón

ya sos mayor de edad
chau pesimismo

y por favor andate despacito
sin despertar al monstruo.

Mario Benedetti.