lunes, octubre 16, 2006

Η ησυχία μετά την καταιγίδα// Calma de lunes

Μετά την "σαββατοκυριακή καταιγίδα" έρχεται η ησυχία τη δευτέρα, και πάντα είναι έτσι, και πρέπει κιόλας... Ειδικά αυτό το σαββατοκύριακο η "καιταιγίδα" ήταν δυνατή, λόγω της αργίας, αλλά και την αναφερομένη επίσκεψη από τους φίλους μας. Την παρασκευή χαμός έγινε, με τον "Τσελα" ως αρχηγός, η μεγάλη παρέα ξεκινήσαμε το βράδυ με μπύρες σε μία καινούρια γερμανική μπυρερία. Μετά πήγαμε για φαγητό σε μία γνωστή πιτσερία όπου καλά φάγαμε και πολύ γελάσαμε, με τα ανέκδοτα των "επισκεπτών", τον Χορχέτο και τον Κίκε(με την κοπέλα) αλλά και βέβαια του δικού μας παλιάτσου. Στη συνέχια η κλασική πορεία στα μπαρ του παλαιού κέντρου του Οβιεδογραδ, που ακριβώς αυτή την εποχή είναι με έργα και δεν φαίνεται όλη η "ομορφιά" των στενών του. Σε αυτό το σημείο οι περισσότεροι είχαν αλλάξει την μπύρα από αλλά ποτά πιο "της νύχτας". Από εκεί και πέρα οι αναμνήσεις δεν είναι πια τόσο καθαρές, και όπως λέει μία περίφημη και μαλακισμένη διαφήμηση της τηλεωράσης εδώ "η νύχτα με μπερδεύει"... Το σάββατο βράδυ ενώ όλοι συνέχιζαν με την φιέστα στα μπαρ εγώ έκατσα σπίτι διότι την κυριακή θα έπρεπε να συπνήσω νωρίς να παίξω αγώνα ποδοσφαίρου στις 11, Βασανιστήριο! Πριν γυρίζω σπίτι είχαμε κάτσει και λίγο σε μία σιδρερία εξω να απολάυσουμε το σπάνιο ήλιο.
Μετά την πρωινή μας ήττα στην μπάλα πήγα και το απόγευμα στο Στάδιο περιμένοντας να δω και άλλη ήττα του Οβιεδογραδ (ακόμα Βασανιστήριο), μα μια ελάχιστη νίκη με βοήθησε να περάσω καλύτερα την "αργή"κυριακή. (όπως τώρα οι παλαίοι Blonde με βοηθάνε επίσης να γράψω αυτά).
Και τελικά σήμερα ήτανε η τελευταία μου μέρα (προς το παρόν) στην θέση της βιβλιοθήκης της Πουμαρινοβιτς. Πάλι στην ανεργία, για λίγο όμως,ελπίζω.

Después de la tormenta llega la calma, y esti lunes la calma ye mayor, en proporción a la larga tormenta del puente, que tuvo bastante cargadito de aconteciemientos. El jueves comenzó la folixa aprovechando la llegada de Jorgetto y Kike, aunque la cosa fue razonablemente comedida, sobre todo con vistas a lo que se avecinaba pa los días posteriores. El viernes ya se juntó una muchachada de órdago, y tras un arranque cervecero nun chigre de reciente apertura la comitiva se trasladó a una conocida y muy frecuentada (sobre too cuando hay visitas) pizzería de la parte baja del tópico mal llamado "bulevar" de la sidra, donde fartamos riendo abondo (¿o fue al revés?). Después se continuó la consabida ruta nocturna por locales igualmente tópicos, cambiando varios de bebida pasándose a mezclas más "agresivas" para poco a poco ir fundiéndose na marea nocturna de bailes, fumo, alcohol y caras (o máscaras). Culminamos la noche, como no podía ser de otro modo, engullendo algo sólido, sin dulce esta vez.
El sábado contaronme que la movida fue similar, aunque algo más "estática". Yo retiré pronto pa casina ya que el domingo había que madrugar pa facer un poco el masoca y sudar pa sufrir otra derrota, vendrán jornadas meyores... Pola tarde polo menos el oviedingrad rompió la mala racha con un raquítico triunfo, que ayudóme a sobrellevar el resto del lento y casi siempre tristón domingo. Hoy ya de lunes terminé finalmente mi desempeño na biblioteca de Pumarinovich, polo menos hasta nuevo aviso. Vuelve el paro, que espero que sea tan breve como el buen disco de Blondie que me ayudó a escribir estes cuatro linies.

5 comentarios:

David Suárez Suarón dijo...

Deja que gire la ruleta de la fortuna

El Brujo dijo...
Este comentario ha sido eliminado por un administrador del blog.
El Brujo dijo...

"(...) Y dime ¿desde cuándo estás sin trabajo?
-Desde hace unos días.
-¿Y qué piensas hacer?
-Pues estar a lo que salga.
-¿Y si no sale nada?
-Creo que algo saldrá.
Roberto sonrió burlonamente.
-¡Qué español es eso! Estar a lo que salga. Siempre esperando... Pero,
en fin, tú no tienes la culpa (...)"

Pío Baroja, Mala Hierba, Segundo volumen de la trilogía La Lucha por la vida.

Genial Baroja. He leído hace poco el primer tomo de sus memorias, sin desperdicio.

gorki75 dijo...

El Paro ye un palo Brujote que no "trae la felicidá" precisamente... pero bueno, ya toy acostumbrao a él.
Sobre Baroja vi haz poco un documental nel que revelaban algo que yo no sabía, que era un tipo profundamente ateo, o polo menos no comulgaba con la iglesia, y se empeñó y consiguió ser enterrao nel cementerio civil, en pleno apogeo del nacionalcatolicismo. Hay ya tiempo que tengo ganas de leer cosas de él que tovía no leí, pero por h o por b no acabo de poneme.

El Brujo dijo...

Conozco la sensación de estar en el paro, Patronis, y no es nada agradable ciertamente. El pasaje de Baroja iba más bien por el comentario de nuestro genial poeta, que me lo recordó. A animarse, que, más o menos, has ido currando casi de continuo, ¿no?, o al menos varios meses al año, que ya es algo...
Lo que tenía Baroja (y esa es la razón del poco bombo que están dando al cincuentenario de su muerte) es que no se casaba con nadie, ni con rojos ni con fachas, y era un personaje bastante incómodo. En sus memorias mete mogollón de caña a Unamuno y a Valle Inclán. Era un tío, además, mogollón de antisocial.
Empieza con La busca, la primera de la trilogía, o con El mundo es ansí No te defraudarán...